Rozdział 2

Przez całą drogę do domu Nico, starałem się wypytać Grovera o moją dziewczynę i z każdą chwilę coraz bardziej obawiałem się, że zaraz nie wytrzymam i pierwszy raz w życiu zacznę klnąć na Grovera.

- Grover, gdzie jest Annabeth?- Spytałem piorunując go wzrokiem.- Przez cały rok milczała.

Warga mu zadrgała, chciał coś odpowiedzieć, ale wtedy usłyszałem znajomy głos.

- Percy, jak tyś wyrósł- odwróciłem głowę, i zobaczyłem uśmiechniętego Chejrona. Był ubrany w pomarańczową obozową koszulkę, i miał przewieszony łuk.

- Cześć Chejronie- uśmiechnąłem się słabo. Mój entuzjazm nie był za mocny na jego widok, co widocznie go zmartwiło.- Nieźle wyglądasz.

- Za to ty wyglądasz, jakbyś dopiero, co zobaczył ducha.- Westchnąłem.- Chodź przejdziemy się.

- Miałem iść do Nico.

- On rozmawia z Frankiem.

- Grover zaraz przyjdę- tak szybko pokiwał głową, że wydało mi się, że zaraz mu odpadnie.

- Mam cię na oku- dodałem, po czym ruszyłem z Chejronem w kierunku mojego domku.- Co się tu dzieje?

- Nie rozumiem.

- Nigdzie nie ma Clarisse, i Annabeth- westchnął.

- Nic nie trawa wiecznie.

- Zaczynam się obawiać. Myślałem, ze, chociaż na razie będziemy mieli spokój.

- Percy, nie chciałem cie martwić, ale rzymianie, zaczęli się buntować.

- Raczej Oktawian ich buntuje- warknąłem.- Nigdy nie przepadał za Grekami.- Centaur wzruszył ramionami.

- Tak było od wieków.

- Jak nie połączymy sił, nie pokonamy tytanów.

- Coś się wymyśli.

- Szykuje się kolejna wojna, co?

- Niestety tak...Niestety. Życie herosa nie jest łatwe.

- zauważyłem- przeczesałem nerwowo włosy.- Ostatnim razem ledwo daliśmy radę.

- Daliśmy...No właśnie..Teraz też damy.

- Ale wtedy była Annabeth- spuścił głowę.

- Nie myśl o tym Percy.

- Dlaczego nie chcecie mi powiedzieć, prawdy?

- Bo...Idź...Nico z tobą pogadać.

- Jasne, znowu jestem zbywany. Cudownie.

***

Było to dość dziwne miejsce, nigdy nie widziałam pola treningowego, na którym walczy się mieczem, albo strzela się z łóżku, najdziwniejsze jednak były domki, każdy był całkiem inny od poprzedniego, niektóre były wręcz groteskowe, ciekawe, kto w nich mieszka. Jednak mimo wszystko było tu całkiem ładnie, wokół znajdowały się ogromne połacie lasu a mniej więcej pośrodku obozu znajdowała się wielkie jezioro o lazurowym kolorze, wszędzie wyczuwalny był zapach świeżości, nie było tu spalin samochodowych ani innych zanieczyszczeń jak w mieście, było po prostu pięknie, tak naturalnie, człowiek mógł poczuć się tu naprawdę wolny, zaczynało mi się tu, co raz bardziej podobać, kto wie może naprawdę zostanę tu na dłużej.

- Hej uważaj- w jednej chwili zostałam przygnieciona do ziemi, przez jakąś dziewczynę. Popatrzyłam prosto w jej brązowe oczy i ledwo powstrzymałam się od głośnego westchnięcia.

' Ależ ona ładna'

Dziewczyna zsunęła się na ziemię obok, nie spuszczając mnie z oczu. 

- Nic ci nie jest?- Spytała aksamitnym głosem. Pomrugałam i powiedziałam coś mądrego:

- cześć.

Zachichotała, odgarniając kosmyk włosów za ucho. Przy okazji jest bardzo ładna, gdy się uśmiecha.

- Cześć...Piper jestem- wyciągnęła rękę w moim kierunku. Uściskałam ją.

- Tenesha Tale.

- Jesteś tu nowa tak?- Pokiwałam głową- Nie żałuj. Jest tu cudownie. Chodź- pomogła mi się podnieść.- Będziesz się tu uczyć walki na miecze, strzelania z łuku...

- A z kim będę w domku?

- Na razie będziesz w domku jedynastym- odparła wesoło.- Do póki, twój boski rodzic cie nie uzna.

- A kto jest twoim boskim rodzicem?

- Afrodyta- w jej głosie zabrzmiała gorycz- Wolałabym Atenę, no, ale cóż. Nie mogłam o tym zadecydować.

- Ta...To zrozumiałe. A znasz Grovera?

- kto by go nie znał? To on odnalazł najpotężniejszych herosów- odparła dumnie.

- Ciebie?- Zarumieniła się.

- Nie. Dzieci wielkiej trójki. Córkę Zeusa- Thalię, Syna Posejdona-...

- Percy'ego- wtrąciłam. Popatrzyła na mnie marszcząc brwi.- Grover coś wspominał.

- On dużo gada...

- Zauważyłam i je sztućce- wybuchła śmiechem. 

- Dobrze, ze masz dobry humor, bo Pan D. Ostrzegam.

- Pan D.?

- Dionizos...Niby jest łagodniejszy, ale ostrzegam...

- Jacy są bogowie? Rozmawiasz z swoją mamą?

- Nie. Bogowie mają swoje sprawy.

- Czyli my ich nie interesujemy.

- Oni zawsze byli nieco samolubni.

- Nieco.

Już wiem, dlaczego Annabeth tak się wkurzyła. No właśnie mam sprawę do załatwienia.

- Gdzie znajdę Percy'ego Jacksona?

- Od godziny jest na arenie do szermierki, i walczy z Nickiem a Grover im kibicuje, a co?

- Mogłabyś mnie tam zaprowadzić?- Uśmiechnęłam się do niej.

- jasne. Czemu by nie- uśmiechnęła się do mnie promieniście.

- Dlaczego to..- Urwałam.

- Dlaczego co?- Zachichotała.

' Ach ten głos'

- Masz taki cudny głos. Też tak chce!- Wybuchła śmiechem, widząc jak tupnęłam nogą.

- Myślę, ze się zaprzyjaźnimy.

- Też tak myślę.

- O to oni- palcem wskazała na mojego przyjaciela Grovera, i chłopaka, którego widziałam. Patrzyli na nas. Grover coś mówił do Percy'ego, a on się od czasu do czasu uśmiechał.

- Na co oni się tak gapią?- Warknęłam.

- Grover może chce cie poderwać, a Percy- posmutniała.

- Co takiego Percy?

- Jego dziewczyna Annabeth nie powróciła z wyprawy... A on ją kocha najbardziej na świecie. Znali się sześć lat.

' I ona go zostawiła'

' Przekonaj go'

- Cześć chłopaki- rzuciła wesoło Piper.- Poznajcie Teneshę.

- Cześć- uśmiechnął się Grover, chwytając mnie w uścisku. Zaśmiałam się.

Odsunął mnie od siebie. Spojrzałam na Percy'ego.

- Czołem.

- Cześć, a więc ty jesteś synem boga mórz.

- Tak, to ja.

Sięgnęłam do kieszeni, wyczułam tam naszyjnik z glinianymi paciorkami.

- Możemy pogadać na osobności?- Pokiwał głową, po czym ruszyliśmy w nieznanym mi kierunku.- Jacy są bogowie?

- Zależy, którzy mój ojciec jest...Spoko...No chyba, ze się wkurzy.

- Często to robi?

- Niekiedy.

- Jesteś jego ulubieńcem.

- Mam taką nadzieję- zaśmiałam się.

- Słyszałam o Annabeth- popatrzył na mnie poważnie i pożałowałam, ze wtrąciłam ten temat. Jego oczu są przerażające.- Wybacz.

- Nie, przepraszam- odwrócił głowę.- Po prostu..Wiesz co z nią? Wszyscy ukrywają przede mną prawdę.

Rozejrzałam się, przyglądało nam się sporo osób.

- Ty jesteś Tenesha- odwróciłam głowę i zobaczyłam centaura.

- Tak, to ja- uśmiechnęłam się słabo.- Miło mi.

- Nam również. Chodź pokaże ci domek.

- Najpierw chce pogadać, z Percym.

Centaur wymienił nerwowe spojrzenie z Groverem.

- Co przede mną ukrywacie?- Warknął. Widziałam, ze jest zrozpaczony.

- Nic mu nie powiedzieliście?

- Nie, i lepiej dla niego.

- Chce wiedzieć- warknął. Popatrzyłam na niego, tak samo reagowałam, gdy mój ' ojciec' mam na myśli ojczyma, z którym się przyjaźniłam...Gdy dowiedziałam się o jego śmierci.

- Percy, to nie czas i pora.

- No właśnie- wtrącił się Grover.

- Kłamstwa nic dobrego nie przyniosą- odparłam spokojnie.

- Ty wiesz, coś na jej temat?

' Rozmawiałam z nią'

- Tak, i chce byś...Musisz to zrozumieć.

- Co?

- Ona..

- Clarisse wróciła!!

' Cholera. Co to za Clarisse. Oni mają tak zawsze? Nigdy nie dają dojść do słowa?'

***

Po półgodzinnym tupaniu, nogą i wysłuchiwaniu dziewczyny o imieniu Clarisse traciłam cierpliwość, z reszta Percy też. Temat Annabeth był dla niego ciężki.

- Nie damy rady. Jej wojska, są..- Urwała. Spojrzała na Percy'ego.- To przez nią,.

- Przez kogo?

- Oszukała nas- warknęła Clarisse- A my jej ufałyśmy.

' No to klops'

- Percy..

- Cicho Tenesho- warknęłam pod nosem- Mów Clarisse. O kogo ci chodzi.

- O kogo...O kogo...O Annabeth...Zdradziła nas..

- Nie.

- Tak...

- Co ty mówisz?

- Annabeth przeszła na stronę tytanów- stojący obok mnie Percy zrobił coś, czego po nim się nie spodziewałam. Upuścił miecz.

Popatrzyłam na Percy'ego z niepokojem. Nie wyglądał najlepiej. Z resztą co się dziwić.

Bałam się, ze zrobi coś złego i głupiego z żalu.

' A ty co byś zrobiła, gdybyś usłyszała, ze twoja dziewczyna przeszła na stronę tytanów?'

- Percy...Echem...To- spojrzał na mnie i od razu pożałowałam, że sie odezwałam. Zamknęłam swoją piękną jadaczkę, czując jego spojrzenie.

Nieco przerażające przy okazji.

W kieszeni czułam naszyjnik z paciorkami, jaki dała mi Annabeth. Muszę mu wytłumaczyć. Muszę.

- Rozejść się i wracać do zajęć- wykrzyknął centaur. - Tenesho pójdziesz ze mną dobrze?- Pokiwałam dość niechętnie głową. Musze pogadać, z Percym. No i z Piper- obejrzałam się za siebie. Ciągle tam stała, ledwo powstrzymując łzy. Które zalśniły w jej pięknych oczach.

Odwróciłam głowę i spojrzałam na centaura. Patrzył na Percy'ego.- Przykro mi.

- To nie może być prawda!- Warknął.- Nie ona. Clarisse nas kłamie!

- Po co miałabym to robić?- Spytała oburzona.

- Bo zazdrościłaś, ze...

- Trzymajcie mnie bo zaraz mu wpieprzę.

- Annabeth nie przeszła na stronę tytanów!- Wykrzyknął zdruzgotany.- Nie wierze w to.

- Musisz- warknęła dziewczyna o imieniu Clarisse- Twoja cudowna dziewczyna się zbuntowała! Zastanawiam się tylko, czy nie działała po stronie tytanów już prędzej.

Percy za jednym zamachem sięgnął po miecz, i skierował go w stronę Clarisse.- Cofnij to.

- Percy, Clarisse spokojnie- polecił Grover.

- Percy, uspokój się błagam- poprosiła Piper, podchodząc do nas. Rozpłakała się, a ja nie wiedziałam co mam zrobić by jej pomóc. Przytuliła Percy'ego.

Strącił jej rękę, po czym odwrócił się i ruszył w innym kierunku.

- Przypilnuje go- oświadczył Nico Di Angelo.

- Ja też- dodała Piper.

Pobiegli w stronę jaką poszedł Percy.

Patrzyłam jak ich sylwetki znikają, mi z pola widzenia po czym spojrzałam na Grovera.

- To nie może być prawda.

W jego głosie było słychać rozpacz, drgała mu warga i wyglądał jakby miał się rozpłakać.

Spuściłam głowę. Właśnie, ze może.

- Też nie chce w to wierzyć- westchnął centaur.- A tak przy okazji...Chejron jestem- spojrzał na mnie.

Uśmiechnęłam się słabo.

- Chwila...Ty..Ty uczyłeś Achillesa?- Pokiwał głową.

- Aha.

- Wow- zaśmiał się- A ta Annabeth była kimś ważnym?

- Dla obozu? Wiele razy wymyślała jakąś mądrą strategię...Trafiła tu mając siedem lat. Zawsze miała jakiś pomysł.

- Jak poznała się z Percym?

- O to musisz spytać go. A teraz chodźmy. Pan D czeka.

Percy:

' To nie może być prawda!' Ona by tego nie zrobiła. Wszyscy, ale nie ona. Nie moja pani mądralińska.

- Dlaczego mi to zrobiłaś?- Wykrzyknąłem zrozpaczony padając na kolana, na piasek.

Wiem, że mnie nie słyszy i powinienem być twardy. Ale nie potrafię. Tyle razem przeszliśmy. I co ona chce to zaprzepaścić?

- Percy- podniosłem głowę i zobaczyłem Nico.

- Zostaw mnie w spokoju.

- Percy, rzucanie się na Clarisse nic ci nie da- dołączyła do nas Piper.

- Nie wtrącaj się! Ktoś pytał cię o zdanie?

- Nie wrzeszcz.

- To dajcie mi spokój!

- Percy- usiadła obok mnie.- Wiem, ze ci ciężko.

- Nie wiesz, a teraz spadajcie.

- Jaki ty jesteś uparty- mruknął zirytowany Nico.

- ODWAL SIĘ! I TY TEŻ- Spojrzałem na Piper.

- Wydzieranie się na cały regulator nic ci nie da- dodał syn Hadesa.

- Czy wy nie rozumiecie, ze chce być sam?- Spytałem siadając po turecku i patrząc na zatoczkę.

I pomyśleć, ze kilka lat wcześniej pod jej wodą przeżyłem najlepszy pocałunek na świecie.

' - Glonomóżdzku, Clarisse nas zabije, ze tak długo nas nie było- roześmiała się.

Szliśmy za rękę w stronę domku Ateny.

- A co mnie to- wzruszyłem ramionami.- To oni nas tam wrzucili.

- Czasem jesteś gorszy od niej.

- Ach tak?- Pokiwała głową.

Dopiero teraz dotarło do mnie, ze dygocze z zimna. Ściągnąłem bluzę i narzuciłem na jej ramiona.

- Ale kochany również.

- Dlaczego jestem gorszy.

- Bo tak.

- Co mam przez to rozumieć?- Spytałem uśmiechając się chyrze.

- To, ze cholerny głupek z ciebie.

- Ach tak...Jak ten głupek cię złapie- rzuciła się biegiem przed siebie, śmiejąc się jak głupia. 

Biegłem za nią, miała nadzieję, ze ją nie dogonię.

No cóż, przeliczyła się.

Dogoniłem ją po czym wziąłem na ręce i okręciłem wokół własnej osi.

Zarzuciła mi ręce na szyi, wtulając się we mnie i piszcząc z uciechy.

- No co ja widzę- uspokoiłem się, lecz miałem takiego pecha, że zahaczyłem o jakiś korzeń i wylądowałem na ziemi, a Annabeth na mnie,.

Nie żebym narzekał, ale następnym razem ja chce być na górze.

- Kilka lat wcześniej chcieliście się udusić- zobaczyłem nasza przyjaciółkę Thalię, zbliżającą się do nas z uśmiechem.

- Stare dzieje- oświadczyłem.

- No mam nadzieję.

- Ruszył swoje szare komórki- moja dziewczyna uśmiechnęła się szeroko. Zrobiłem obrażoną minę, co rozbawiło dziewczyny.

- No, cóż nie chce wam przeszkadzać, ale chyba coś mi wisicie.

- Ach tak?

- Tak. Frytki, i cole.

- Idź sobie Thalio!- Rozkazałem.

- No Percy.

- No idź.,

- No nie bądź świnia.

- No weź mnie nie wyprowadzaj z równowagi.

- No bo zaraz ci przywalę.

- No zaraz zrobię, popis wodny tego stulecia.

- No weźcie się ogarnijcie- wtrąciła Annabeth kręcąc rozbawiona głową.- Ruszaj tyłek.

- Ty po jej stronie.

- Kobieta, zawsze stanie po stronie kobiety.

- Nie zawsze- szepnęła mi na ucho, na co się uśmiechnąłem- Ty jesteś dla mnie ważniejszy.

- A jakby było inaczej...To źle by się skończyło.

- Jakby mi coś odbiło przypomnij mi, dobrze?

- Nawet nie próbuj zapomnieć.'

- Percy- Nic usiadł po mojej prawej stronie- Znajdziemy sposób by ocalić Annabeth.

- No i co?- Parsknąłem- Przecież ona woli ode mnie tytanów.

- Nie wiesz jak było.

- Clarisse wie...Obiecała mi. Przysięgała...- Spuściłem głowę.

- Percy- Piper objęła mnie ramieniem, i tym razem się nie wyrwałem. Wtuliłem się, w nią, zaciskając powieki, by nie zacząć przy nich ryczeć. Nie wypada, w moim wieku, co nie.

Głaskała mnie po włosach, szepcząc słowa otuchy.

- Damy rade- odezwał się Nico.- Już nie raz byliśmy w tarapatach.

Wtuliłem się w Piper, nie odzywając się.

Wyobrażałem, sobie, że to Annabeth. I że to głupi koszmar.

Ale najwyraźniej, to była smutna rzeczywistość. 

- Uspokój się. Musimy teraz zająć się obozem i Teneshą- zaśmiałem się.

- No wiem.

- Dlaczego zająć Teneshą- Piper, odwróciła wzrok.

Tylko ja i Annabeth wiedzieliśmy, ze od momentu, kiedy Jason zostawił ją dla jakieś innej laski, i zranił ją przy całym obozie, zaczęła gustować w dziewczynach. Mnie to nie przeszkadza.

Ale czy Teneshie nie będzie? Chociaż patrząc na to, jak się w nią wgapiała..

- Co teraz będzie?

- W jakim sensie Nico?

- Nadchodzi wojna... A Annabeth nie ma.

- Zaraz ci przywalę- warknęła Piper, patrząc na mnie. Odsunąłem się od niej.- Nie rozmawiajmy teraz o tym.

- Nie, Nico ma racje. Musimy być przygotowani.

- Co oni mogli jej obiecać?- Spytałem patrząc w niebo.

- Chyba się domyślam- wtrąciła nieśmiało Piper.

- Nie chce mi Się w to wierzyć, że po tylu latach..

- Tobie?! Co ja mam powiedzieć?- Westchnąłem smutno.

- Chodźmy, zobaczyć, jak idzie Teneshie spotkanie z Panem D.

Przepraszamy za błędy.

~~ Tenesha Tale Diana Jackson.